Einde van een belangrijk hoofdstuk

Dag 60

Nu heeft mijn reis na 60 dagen toch moeten eindigen. Niets in deze wereld is voor eeuwig. Toch hoop ik dat de herinneringen me nog een lange tijd zullen volgen. Ik hoop de vrienden die ik heb gemaakt ooit weer eens tegen te gaan komen. En ik hoop vooral dat alles wat ik geleerd heb niet vergeten wordt zodra ik weer terug ben en m’n normale dagelijkse leven ga leiden. Wie weet lijkt het voor me wel alsof er niets gebeurd is, alsof ik nooit ben weggeweest  Ik kan het me niet voorstellen. Ik zal het gaan zien.

Japan was inderdaad echt meer dan ik er van verwacht had. En ik had eigenlijk echt geen idee wat te doen of te verwachten door in m’n eentje deze reis te maken. Wist ik veel of ik elke avond een slaapplaats had of uiteindelijk genoeg geld had voor al de dingen die ik wilde doen. Het enige wat ik kon doen was vertrouwen hebben in God dat alles goed zou komen of thuis blijven en deze droom laten schieten. Ik koos voor het eerste en Hij heeft mij niet alleen gelaten. De mensen die ik heb mogen ontmoeten, de wonderen van de natuur die ik heb mogen aanschouwen, de lessen die ik van uit mezelf en van anderen heb mogen leren, de moeilijke momenten die ik heb mogen doorstaan en de hilarische en leuke momenten die ik heb mogen delen, voor alles kan ik maar één iemand dankbaar zijn, omdat het zonder Hem niet mogelijk was geweest.

Zoals andere reizen die een mens kan maken, komt hij of zij vaker terug met meer vragen dan antwoorden. Zo is dat nu eigelijk ook voor mij. Ik heb mezelf ontdekt, maar ben benieuwd of al deze ideeen en ambities stand houden als ik thuis ben. Of mijn idee van wie ik ben nog wel het zelfde zal zijn iin Nederland. Wat betreft zelfvertrouwen, angst en wereldbeeld zijn er wel het een en ander veranderd die volgens mij niet zo snel weer terug zullen veranderen. Het ervaren van een andere cultuur is naar mijn mening eigenlijk esssentieel voor elke persoon, vooral om in te zien dat jouw manier van denken ook aan je cultuur gekoppeld is. Het hoeft niet uit universele logica voort te zijn gekomen en is dus niet altijd de juiste weg. Tot voorheen heb ik me nooit als Nederlander gezien, maar redenen als deel zijn van de Nederlandse uitgaanscultuur, het gebruiken van de fiets om afstanden af te leggen van Weesp naar Amsterdam  of zelfs alleen om naar de supermarkt om de hoek te gaan of het vreemd vinden dat Japanners niet direct zullen zeggen dat ze zich ergens aan storen doen me toch anders denken. Toch heeft elk mens wel zijn eigen unieke eigenschappen of interresses losstaand van zijnof haar cultuur, natuurlijk. Zo had ik totaal niets met al de rituelen die de Japanners uitvoerden bij de tempels, kon ik nog altijd niet een dag zonder muziek te luisteren of te dansen  en had ik graag gewild dat iedereen zo dankbaar, beleefd en respectvol met elkaar om zou gaan als die Japanners. Het zijn misschien wel etikketen, maar als het op beleefdheid aankomt dan zit daar naar mijn mening niet veel verschil in. Als je zelf wat minder in je fel zit hoef je dat heus niet over te dragen naar anderen door anderen minder respectvol of aardig te behandelen.

Ik kan niet wachten om terug te zijn in Nederland en tegelijkertijd kan ik ook niet wachten om terug te gaan. Maar terwijl ik hier in het vliegtuig zit, bedenk ik me nog een andere plek die ik heel graag wil zien. Ik heb nog geen idee waar de toekomst me zal brengen. Ik hoop overal behalve waar ik verwacht. Denken over de toekomst is leuk, maar het is leuker als de realiteit je blijft verassen. En ik kijk er naar uit. Sommige vinden dat vroeger alles beter was, maar naar mijn mening is “nu” de tijd om te leven. Het kan alleen maar beter, want terug kun je niet.